Homepage
Login
Profile
BookClubs
dmBox
Read Ebook: A Critical Examination of Socialism by Mallock W H William Hurrell
Font size:
Background color:
Text color:
Add to tbrJar First Page Next Page
Ebook has 1329 lines and 81150 words, and 27 pages
WONDERREIZEN.
JULES VERNE
MATHIAS SANDORF
DE MIDDELLANDSCHE ZEE
AMSTERDAM UITGEVERS-MAATSCHAPPIJ ,,ELSEVIER" 1917.
VERSCHILLENDE VOORVALLEN.
Al had het afscheid, door dokter Antekirrt genomen, al den schijn van ernstig gemeend te zijn, zoo zou hij zich toch niet overhaasten om Gravosa te verlaten, zooals mevrouw Bathory zou hebben kunnen vermeenen. Na te vergeefs gepoogd te hebben de moeder te hulp te komen, wilde de dokter beproeven den zoon te helpen. Had Piet Bathory tot dusverre de betrekking niet gevonden, waarop hij ten gevolge van zijne schitterende studi?n aanspraak kon maken, zoo zou hij ongetwijfeld de aanbiedingen niet afslaan, die hem thans door dokter Antekirrt zouden gedaan worden. Hem eene positie te scheppen, die met zijne talenten overeenkwam, die den naam, dien hij droeg, waardig was, dat zou geen aalmoes zijn. Dat zou slechts eene rechtvaardige belooning zijn, die hij dien jongen man verschuldigd was. Maar zooals Borik medegedeeld had, was Piet Bathory naar Zara voor zaken vertrokken.
De dokter wilde evenwel niet langer wachten met hem te schrijven. Hij deed dat dienzelfden dag. Zijn brief gaf alleen te kennen, dat hij zich gelukkig gevoelen zou, Piet Bathory aan boord van de Savarena te ontvangen, daar hij hem een voorstel te doen had dat hem belangstelling zou inboezemen.
De brief werd op de post te Gravosa bezorgd en daarna bleef de dokter niet anders over, dan de terugkomst van den jongen ingenieur af te wachten.
Middelerwijl ging de eigenaar van de goelet voort, met nog meer teruggetrokken aan boord te leven. De Savarena lag in het midden der haven voor anker en hare bemanning ging nooit naar den wal. Het vaartuig lag dus daar zoo eenzaam als het dat had kunnen wezen midden in de Middellandsche zee of in den Atlantischen Oceaan.
Dat was eene zonderlingheid, welke wel geschikt was om de nieuwsgierigheid van nieuwtjesjagers, van reporters en van anderen die het nog niet opgegeven hadden, dien legendarischen persoon te willen interviewen, hoewel zij aan boord van dat wonderbaar schip niet toegelaten werden, te prikkelen. En daar Pescadospunt en Kaap Matifou vrijheid hadden te gaan en te komen, zooals zij verkozen, wendden zich de nieuwsgierigen tot hen en poogden de reporters van hen eenige inlichtingen te bekomen, die in hunne dagbladen zulk een goed figuur zouden gemaakt hebben.
Men weet het, Pescadospunt was een element van vroolijkheid, die, zooals wel begrepen zal worden, met toestemming van den dokter aan boord werd toegelaten. Bleef Kaap Matifou ook al ernstig als een kaapstander, wiens kracht hij bezat, Pescadospunt lachte en zong steeds, was levendig en fladderend als de wimpel van een oorlogsschip, waarvan hij ook de lichtheid bezat. Als hij niet, tot groote vreugde van de bemanning, aan wie hij les op het slappe koord gaf, in het want behendig als een matroos en vlug als een scheepsjongen, rondzwierf, dan vermaakte hij toch iedereen met zijne snakerijen. Ja wel, dokter Antekirrt had hem aanbevolen steeds goed gehumeurd te blijven! Welnu, dat deed hij; maar zijne opgeruimdheid was aanstekelijk, hij deelde haar aan zijne geheele omgeving mede!
Hiervoren werd gezegd, dat Kaap Matifou en hij alle vrijheid hadden om te gaan en te komen. Dat was waar. Bleef ook al de bemanning aan boord, zij gingen passagieren, wanneer zij trek daarin hadden. Vandaar steeds die neiging van wege de nieuwsgierigen om hen te volgen, om hen te omringen, hen te ondervragen. Maar het lukte niet om Pescadospunt aan het praten te krijgen, als hij zwijgen wilde, of als hij den mond opende, dan was het om niets te zeggen.
,,Wie is dokter Antekirrt?"
,,Een verbazend knap dokter, die alle ziekten geneest, zelfs die, welke iemand naar de andere wereld doen verhuizen!"
,,Is hij rijk?"
,,Hij bezit geen duit.... Ik, Pescadospunt, schiet hem iedere week zijn zondags-oortje voor!"
,,Vanwaar komt hij?"
,,Van een land, waarvan niemand den naam weet!"
,,En waar is dat land gelegen?"
,,Ja, alles wat ik er van weet, is: dat het ten noorden door niet veel en ten zuiden door niets begrensd wordt."
Het was onmogelijk iets anders uit den spotzieken klant te halen. Wat Kaap Matifou betreft, die was stom als een granietblok.
Maar al antwoordden die twee niet op de onbescheiden vragen van de reporters, zoo babbelden de beide vrienden toch zeer dikwijls onder elkander en wel voornamelijk over hunnen nieuwen meester. Zij waren hem oprecht genegen en zij haakten slechts naar de gelegenheid, om hem hunne toegenegenheid te bewijzen. Tusschen hen en den dokter bestond als het ware eene soort van scheikundige affiniteit, die hen van dag tot dag vaster omstrengelde. Iederen dag verwachtten zij dan ook, dat zij in de kajuit geroepen zouden worden, om zich te hooren toevoegen:
,,Vrienden, ik heb uwe hulp noodig!"
Maar tot hun groot verdriet gebeurde dat niet.
,,Zou dat lang zoo duren moeten?" vroeg Pescadospunt op een dag. ,,Ik vind het hard zoo niets te doen te hebben, vooral als men daarvoor niet opgevoed is. Is 't zoo niet, Kaap?"
,,Ja, de armen roesten en worden stijf," antwoordde de Hercules, terwijl hij zijne machtige knoken beschouwde, die er uitzagen als zuigerstangen van een rustend stoomwerktuig.
,,Zeg eens, Kaap Matifou?"
,,Wat wil je hebben dat ik zeggen zal, Pescadospunt?"
,,Weet je wat ik van dokter Antekirrt denk?"
,,Neen; maar zeg mij wat gij denkt, Pescadospunt! Dat zal mij helpen om je te antwoorden."
,,Welnu, in zijn verleden zijn er dingen.... dingen! Dat ziet men aan zijne oogen, die soms bliksemstralen schieten, in staat om iemand blind te maken. En de dag, waarop de bliksem zal vallen..."
,,Zal dat spectakel maken!"
,,Ja, Kaap Matifou, dat zal spectakel maken.... werk verschaffen. Ik verbeeld mij, dat wij bij dat werk niet nutteloos zullen toekijken!"
Het was niet geheel zonder reden, dat Pescadospunt zoo sprak. Hoewel de volmaaktste kalmte aan boord heerschte, had de schrandere lummel toch zaken gezien, die hem te denken gaven. Dat de dokter geen eenvoudig toerist was, die slechts de Middellandsche zee met zijn pleizierjacht doorstevende, dat was duidelijk voor hem. De Savarena moest een middelpunt zijn, waarin vele draden te zamen kwamen in de hand van haren geheimzinnigen eigenaar.
Inderdaad, er kwamen brieven en telegrammen zoowat uit alle hoeken en gaten van die bewonderenswaardige zee, welker golven de oevers van zooveel verschillende landen bespoelen, zoowel de Fransche en Spaansche kusten, als die van Marokko, Algiers of van Tunis of Tripoli. Wie zond die? Klaarblijkelijk correspondenten, die zich onledig hielden met eene zekere taak, welker gewicht niet kon ontkend worden--tenzij het lijders waren, die schriftelijk consult aan den beroemden dokter vroegen--hetgeen weinig waarschijnlijk was.
Bovendien, het zou zelfs in de kantoren van de telegraaf te Ragusa moeilijk gevallen zijn, den zin van de ontvangen telegrammen te begrijpen, want zij waren in een onbekende taal gesteld, die de dokter alleen verstond. En wanneer die taal begrijpelijk geweest ware, wat was er dan nog te maken van volzinnen als de volgende:
,,Abneira: Men meende Z. R. op de hielen te zitten. Valsch spoor, thans verlaten."
,,De correspondent van H. U. 5 teruggevonden.--Verbonden aan een troep K. 3 tusschen Catania en Syracusa. Wordt gevolgd."
,,In het Manderaggiosche, te La Valletta, Malta doortocht bespeurd van T. K. 7.
,,Cyrena.... Wachten nieuwe bevelen.... Vloot van Antek.... gereed. Electriek 3 blijft dag en nacht onder voldoende stoomspanning."
,,R. O. 3 Sedert overleden in het bagno.--Beiden verdwenen."
En dat ander telegram, dat zijne mededeeling door middel van een vooraf overeengekomen getal overbracht:
,,2117. Sarc. Vroeger makelaar.... Dienst Toronth.--Betrekkingen met Tripoli in Afrika gestaakt."
Dan de onveranderlijke antwoorden op het meerendeel dier telegrammen, die van de Savarena verzonden werden:
,,De nasporingen voortzetten. Geen geld en geen moeite sparen. Zendt nieuwe documenten."
Dat was een onverstaanbare gedachtenwisseling, die den geheelen omtrek van de Middellandsche zee scheen tot waakzaamheid op te roepen. De dokter was dus niet zoo geheel zonder bezigheden als het oogenschijnlijk voorkwam. Evenwel in weerwil van het geheim, dat den telegrafisten opgelegd is, was het toch moeilijk aanneembaar, dat de ontvangst en afzending van dergelijke telegrammen niet bij het publiek bekend raakten. Vandaar dat de nieuwsgierigheid ten aanzien van dien raadselachtigen persoon ten top gestegen was.
Een van de meest nieuwsgierigen uit de groote wereld te Ragusa, was de gewezen Tri?ster bankier Silas Toronthal, die, zooals men zich nog herinneren zal, dokter Antekirrt op de kade van Gravosa weinige oogenblikken na de aankomst van de Savarena ontmoet had. Had er bij die ontmoeting van den eenen kant een levendig gevoel van afkeer bestaan, bij de andere partij had zich toen een levendig gevoel van nieuwsgierigheid geopenbaard. Maar tot heden hadden de omstandigheden den bankier niet veroorloofd, aan die nieuwsgierigheid bot te vieren.
Om de waarheid te zeggen, de aanwezigheid van den dokter had op Silas Toronthal een zonderlingen indruk gemaakt, dien hijzelf niet kon omschrijven. Al wat men te Ragusa verhaalde en herhaalde van het incognito, waarin de reiziger blijven wilde, van de moeielijkheid om tot hem toegelaten te worden, enz. was wel geschikt om bij den bankier de wensch te doen opkomen, om hem weer te zien. Te dien einde was hij reeds verscheidene malen naar Gravosa geweest. Daar stond hij dan op de kade en bekeek die goelet, terwijl hij van begeerte brandde om naar boord te gaan. Eens zelfs liet hij er zich heenroeien, doch had hij slechts het onveranderlijk antwoord van den stuurman der wacht ontvangen:
,,Dokter Antekirrt is niet te spreken."
Daaruit ontstond bij Silas Toronthal eene soort van chronische overprikkeling, teweeggebracht door een hinderpaal, dien hij niet kon opruimen.
Add to tbrJar First Page Next Page