Read Ebook: La Karavano by Hauff Wilhelm Eggleton J W Translator

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 328 lines and 39782 words, and 7 pages

"Bonan tagon, Sinjorino Longakrur'; jam tiel frue sur kampo?"

"Plej bonan dankon, kara Fra?lino Blekbek'. Mi ?us ser?is mian matenman?eton. ?u vi ne volas akcepti ranfemureton a? kvaroneton de lacerto?"

"Mi humile vin dankas; hodia? mi absolute ne havas apetiton. Cetere mi venis sur la herbejon pro tute alia motivo. Mi devas danci hodia? anta? la gastoj de mia patro; tial mi volas nun, private, ekzerci min iome."

Nun la cikoniino faris tra la kampo plej strangajn pa?ojn. La kalifo kaj Mansor, mirigitaj, sekvis ?in per la okuloj. Sed kiam ?i stari?is pentrinde sur unu piedo kaj samtempe svingadis gracie la flugilojn, ili ne plu povis sin deteni; elliberi?is el iliaj bekoj nekontra?starebla ridado; kaj pasis longa tempo, anta? ol ili reakiris la memregadon. La kalifo unua ekregis sin. "Vere, tio estis ?erco," ekkriis li, "kiu per oro ne estus pagebla. Doma?e, ke la malsa?aj bestoj lasis sin fortimi?i per nia ridado; alie ili certe estus anka? kantintaj!"

Sed nun al la grandveziro venis en la kapon, ke malpermesite estas ridi en la aliformi?a stato. Li diris al la kalifo sian timon.

"Per Mekka kaj Medina! Malbona ?erco estus, se mi devus resti cikonio. Penu do rememori la vorta?on; al mi ?i ne volas reveni.

"Trifoje ni devas klini?i orienten, dirante samtempe: Mu --, Mu --, Mu --."

Ili turnis sin orienten kaj seninterrompe klini?is, tiel ke iliaj bekoj preska? tu?is la teron. Sed, ho ve! Forfluginta estis la magia vorto; kiel ajn ofte la kalifo klini?adis, kaj kiel ajn pasie lia veziro kunkriadis Mu --, Mu --, ?iu memoro pri ?i estis perdita; kaj la kompatinda kalifo kaj lia veziro estis kaj restis -- cikonioj!

Mal?ojaj, la ensor?itoj vagadis tra la kamparo. Ili tute ne sciis, kion fari en ?i tiu malfeli?o. El sia cikonia ha?to ili ne povis eliri; e? en la urbon ili ne povis reveni, por sin rekonigi; ?ar kiu kredus al cikonio, ke ?i estas la kalifo? Kaj e? se oni kredus tion, ?u la Bagdadanoj nomus kalifo cikonion?

Dum multe da tagoj ili ?irka?vagadis, mizere nutrante sin per kampaj fruktoj, kiuj ne estis por ili facile man?eblaj pro iliaj longaj bekoj. Cetere ili ne havis apetiton por lacertoj kaj ranoj, ?ar ili timis difekti al si la stomakon per tiaj franda?oj. Ilia sola plezuro en ?i tiu mal?oja situacio estis tio, ke ili povas flugi; kaj ofte ili flugis sur la tegmentojn de Bagdado, por vidi, kio okazas en la urbo.

En la unuaj tagoj ili rimarkis grandan movadon kaj funebron sur la stratoj. Sed ?irka? la kvara tago post ilia ensor?o, sidante sur la palaco de l' kalifo, ili ekvidis, malsupre sur la strato, belegan procesion. Eksonis tamburoj kaj fajfiloj. Homo en ru?a orebrodita mantelo sidis sur multornamita ?evalo; ?irka?is lin brilaj servistoj. La duona Bagdado kuradis post li; kaj ?iuj kriadis: "Vivu Mizra! Saluton al la estro de Bagdado!" Nun rigardis sin reciproke la du cikonioj sur la palaca tegmento, kaj Kalifo ?asid parolis:

"?u vi jam ekkomprenas, kial mi estas ensor?ita, grandveziro? Tiu Mizra estas filo de mia ?ismorta malamiko, la potenca sor?isto Ka?nur, kiu, en malbona horo, ?uris ven?on al mi. Tamen mi ankora? ne perdis esperon. Venu, fidela partoprenanto de mia malfeli?o; ni iru al la tombo de l' Profeto; eble en sankta loko la sor?o malplenumi?os."

Ili levi?is de la tegmento de l' palaco kaj ekflugis la? la direkto de Medina.

Sed ne bone prosperis al ili la flugado, ?ar amba? cikonioj ankora? malmulte sin ekzercadis.

"Ho ve!" ek?emis la grandveziro post kelke da horoj, "kun afabla permeso de via kalifa mo?to, balda? fini?os miaj fortoj; vi flugas ja multe tro rapide. Cetere, jam vesperi?is, kaj ni farus bone, ser?ante restadejon por la nokto."

?asid a?skultis favore la peton de sia servisto; kaj ?ar li ekvidis, malsupre en la valo, ruinon, kiu ?ajnis, kvaza? ?i donus rifu?ejon, ili flugis tien. La loko, kie ili intencis pasigi ?i tiun nokton, estis en pasinta tempo, la??ajne, kastelo. Belaj kolonoj elstaris el la ruinoj. Kelkaj pli-malpli bone konservitaj ?ambroj atestis pri la iama belegeco de la domo. ?asid kaj lia akompananto ?irka?iris tra la koridoroj, ser?ante sekan loketon. Subite haltis cikonio Mansor.

"Granda sinjoro," li diris malla?te, "estas ja, mi scias, malsa?e de la flanko de grandveziro, e? pli malsa?e de la flanko de cikonio, timi fantomojn. Sed maltrankvilege estas al mi en la koro, ?ar tutproksime mi bone a?dis plendsonojn kaj ?emegojn."

Nun haltis anka? la kalifo kaj klare eka?dis malla?tan ploradon, kiu pli kredeble apartenis al homo, ol al besto. Plena de espero, li volis direkti sin tien, el kie venis la plendaj sonoj; sed la veziro kaptis lin je la flugilo per la beko, kaj petegis lin, ke li ne ?etu ilin en novajn nekonatajn dan?erojn. Sed vane! La kalifo, kiu havis brave batantan koron e? sub la cikonia flugilo, el?iris sin kun perdo de kelke da plumoj kaj rapidiris anta?en en malluman koridoron. Li alvenis balda? al pordo, kiu ?ajnis nur duone fermita kaj tra kiu li klare eka?dis ?emetojn kaj iom da plorkriado. Li pu?e malfermis la pordon per la beko, sed, mirigita, ekhaltis sur la sojlo. En la ruini?inta ?ambro, kiun eta kradfenestro nesufi?e lumigis, li ekvidis grandan striginon, sidantan sur la tero. Grandaj larmoj rulfluadis el ?iaj rondaj okulegoj, kaj per ra?ka vo?o ?i elsonigis el la kurba beko siajn ?emojn. Sed kiam ?i ekvidis la kalifon kaj lian veziron, kiu intertempe anka? eniris, tiam ?i eligis la?tan ?ojkriadon. Gracie, per la brunemakulita flugilo, ?i elvi?is el la okuloj la larmojn; kaj, je la granda miro de l' du ?eestantoj, ?i ekkriis en bona, homa lingvo araba:

"Ho cikonioj, estu bonvenaj! Vi estas por mi bona anta?signo de mia savi?o; ?ar estas al mi anta?dirite, ke per cikonioj venos al mi granda feli?o."

Rekonscii?inte de sia mirego, la kalifo faris riverencon per sia longa kolo, gracie aran?is siajn maldikajn krurojn, kaj diris:

"Strigino! Ju?ante la? viaj vortoj, mi devas vin kredi mia kunsuferantino. Sed ho ve! Via espero, ke per ni venos via savo, estas vana. Vi mem konfesos nian senpovecon, kiam vi a?dos nian historion."

La strigino petis lin rakonti, kaj la kalifo rakontis, kion ni jam scias.

Kiam la kalifo finis sian historion, la strigino dankis lin kaj diris:

"A?du anka? mian historion kaj scii?u, ke mi estas ne malpli malfeli?a, ol vi. Mia patro estas la Re?o de Hindujo; mi, lia malfeli?a solfilino, nomi?as Lusa. Tiu sor?isto Ka?nur, kiu ensor?is vin, ?etis anka? min en la malfeli?on. Unu tagon li venis al mia patro kaj petis pri mia mano por sia filo Mizra. Sed mia patro, homo ekkolerema, ordonis malsupren?eti lin de la ?tuparo. Tamen prosperis al la malnoblulo sub alia formo denove al?teliri proksime al mi. Foje, kiam mi volis trinki en mia ?ardeno ion refre?igan, li alportis al mi, sin alivestinte kiel sklavo, trinka?on, kiu ?an?is min en ?i tiun abomenan figuron. Svenintan pro teruro, li portis min ?i tien, kaj kriegis en miajn orelojn, per terura vo?o: '?i tie vi restu, malbelega, e? de la bestoj malestimata, ?is via morto, a? ?is iu deziros propravole edzi?i kun vi e? en ?i tiu monstra formo. Tiel mi ven?as min al vi kaj al via malhumila patro.' De tiu tempo forpasis multe da monatoj. Sola kaj mal?oja, mi vivas kiel ermitino en ?i tiu ruino, abomenata de la mondo kaj e? de la bestoj. La bela naturo estas fermita por mia rigardo; ?ar tage mi estas blinda, kaj nur kiam la luno super?utas per sia pala lumo ?i tiujn murojn, defalas de miaj okuloj la vualo."

La strigino ?esis paroli, kaj denove forvi?is per la flugilo la larmojn, kiujn eltiris la rakontado pri ?ia doloro.

La kalifo estis, dum la rakontado de l' re?idino, profundi?inta en medito.

"Se mi ne tute eraras," diris li, "estas sekreta rilato inter via malfeli?o kaj mia. Sed kie mi trovos la solvon de ?i tiu enigmo?"

La strigino respondis: "Ho sinjoro, mi havas la saman anta?senton, kiel vi; ?ar foje, en mia plej juna a?o, anta?diris al mi sa?a virino, ke cikonio alportos al mi grandan feli?on. Eble mi scias anka?, kiel ni povos nin savi."

La kalifo, tre mirigita, demandis, pri kia savrimedo ?i pensas.

"La sor?isto, kiu nin amba? malfeli?igis," diris ?i, "venas ?iumonate unu fojon en ?i tiun ruinon. Ne malproksime de ?i tiu ?ambro estas salono. Tie li havas la kutimon festenadi kun multaj siaj similuloj. Multfoje mi jam suba?skultis ilin tie. Tiahore ili rakontas unuj al aliaj siajn hontindajn fara?ojn. Eble li tiam elparolos la sor?vorton, kiun vi forgesis."

"Kara mia re?idino," ekkriis la kalifo, "parolu! Kiam li venos? Kie estas la ?ambrego?"

La strigino momenton silentis; poste ?i parolis: "Ne malpla?u al vi mia peto! Nur la? unu kondi?o mi povos plenumi vian deziron."

"Parolu, parolu!" kriis ?asid. "Ordonu! ?ian kondi?on mi akceptos."

"Mi do tre dezirus esti samtempe libera, kiel vi; sed tio povos fari?i, nur se unu el vi donos al mi sian manon."

La propono ?ajnis iom konsterni la cikoniojn; kaj la kalifo faris signon al sia servisto, ke li eliru kun li por unu momento.

"Grandveziro," diris la kalifo, kiam ili staris aliflanke de l' pordo, "tio estas sensenca negoco; sed vi -- vi ja povas bone ?in preni."

"Kion vi diras!" respondis la alia; "por ke mia edzino elgratu al mi la okulojn, kiam mi revenos hejmen? Krom tio, mi estas jam granda?ulo, kaj vi, kontra?e, ankora? juna kaj fra?la; vi do povus pli konvene doni la manon al juna kaj bela re?idino."

"?uste jen estas!" ek?emis la kalifo, melankolie mallevante la flugilojn. "De kie vi scias, ke ?i estas juna kaj bela? Jen kion mi nomas: 'A?eti katon en fermita sako'!"

Dum longa tempo ili penadis por influi unu la alian. Sed fine konvinki?inte, ke lia veziro preferus resti cikonio, ol edzi?i kun la strigino, la kalifo mem decidi?is plenumi la kondi?on. Granda estis la ?ojo de l' strigino. ?i konfesis, ke ili ne povus veni en pli oportuna tempo, ?ar jam en ?i tiu nokto ver?ajne kunvenos la sor?istoj.

Kune kun la cikonioj ?i forlasis la ?ambron, por konduki ilin en la salonon. Ili iris longatempe tra malluma koridoro. Fine, renkonte al ili, tra duone ruini?inta muro, elradiis hela lumo. Kiam ili tie alvenis, la strigino konsilis al ili sin teni absolute senbrue. Tra la truo, anta? kiu ili staris, ili povis superrigardi grandan salonon. ?i estis ?irka?ita de kolonoj kaj belege ornamita. Multe da koloraj lampoj anstata?is la tagan lumon. En la mezo de l' ?ambrego staris ronda tablo, ?ar?ita per multaj elektitaj man?a?oj. ?irka? la tablo etendi?is kanapo, sur kiu sidis ok viroj. En unu el tiuj ?i la cikonioj rekonis la kolportiston, kiu vendis al ili la sor?pulvoron. Lia najbaro petis lin, ke li rakontu siajn plej novajn fara?ojn. Li do rakontis interalie la historion pri la kalifo kaj lia veziro.

"Kaj kian vorton vi donis al ili?" demandis lin alia sor?isto.

A?dinte tion ?e sia murtruo, la cikonioj preska? senkonscii?is de ?ojo. Ili kuris tiel rapide per siaj longaj kruroj al la pordego de l' ruino, ke la strigino apena? povis ilin sekvi. Tie diris la kalifo, kortu?ita, al la strigino:

"Savintino de mia vivo kaj de la vivo de mia amiko, akceptu min kiel vian edzon, en eterna dankemo pro tio, kion vi faris por ni."

Nun ili ?iuj ekvoja?is kune Bagdadon. La kalifo trovis en siaj vestoj ne sole la skatoleton kun la magia pulvoro, sed anka? sian monujon. Li do a?etis en la plej proksima vila?o ?ion, kion ili bezonis por la voja?o; kaj balda? ili atingis la pordegojn de Bagdado. La alveno de l' kalifo elvekis tie grandan miron. Oni estis proklaminta lin mortinta; tial multe ?ojis la popolo, rehavante sian amatan estron.

Sed des pli forte ekbrulis ilia malamo al la trompisto Mizra. Ili are eniris en la palacon, kaj kaptis la maljunan sor?iston kaj lian filon. La maljunulon forsendis la kalifo en la saman ruinan ?ambron, kie lo?is iam la re?idino, kiel strigino, kaj tie li ordonis pendigi lin. Sed al la filo, kiu nenion komprenis pri la artifikoj de la patro, la kalifo permesis elekti, ?u li volas morti a? enflari. Kiam li elektis tion ?i lastan, la grandveziro prezentis al li la skatoleton. Unu fortan enflaron; kaj la magiplena vorto de l' kalifo aliformigis lin cikonio. La kalifo ordonis enfermi lin en fera ka?o, kiun oni starigis en la ?ardeno de l' palaco.

Longe kaj feli?e vivis Kalifo ?asid kun sia edzino, la re?idino. Liaj plej feli?aj horoj estis ?iam tiuj, en kiuj la grandveziro, posttagmeze, vizitis lin. Tiam ili paroladis ofte pri la cikonio-aventuro; kaj se la kalifo estis pli ol kutime gajhumora, li bonvole konsentis imiti la grandveziron, montrante kian mienon li havis kiel cikonio. Serioze, per tre rektigitaj kruroj, li mar?adis tra la ?ambro, blekadis, svingadis la brakojn, kvaza? ili estus flugiloj, kaj montris, kiel la grandveziro vane sin klinis orienten kaj kriis, "Mu --, Mu --." Al Sinjorino Kalifedzino kaj ?iaj infanoj ?i tiu prezentado faris ?iufoje grandan plezuron; sed se la kalifo ne volis ?esi blekadi kaj klini?adi kaj kriadi, "Mu --, Mu --," la veziro, ridetante, minacis sciigi al Sinjorino Kalifedzino, kion oni pridiskutadis ?e la pordo de Re?idino Strigino.

Kiam Selim Baru? finis sian rakonton, la komercistoj esprimis grandan kontenti?on pri lia historio. "Efektive, forpasis nerimarkite la tuta posttagmezo," diris unu el ili, dis?ovante la kovrilon de la tendo. "Malvarmete blovas la vespera vento; ni do povus bone da?rigi nian voja?on." Liaj kunvoja?antoj konsentis; oni kunmetis la tendojn, kaj la karavano reekiris en sia kutima mar?ordo.

Preska? la tutan nokton ili rajdis anta?en; ?ar brulvarmege estis dum la tago, sed la stelplenaj noktoj estis tre refre?igaj. Fine ili alvenis al oportuna restadejo, starigis la tendojn, kaj ku?i?is dormi. Pri la fremdulo la komercistoj zorgis kvaza? pri sia plej honorinda gasto. Unu donis al li kusenojn, alia kovrilojn, tria sklavojn; unuvorte, en ?iuj rilatoj oni servis lin, kvaza? li estus hejme. Jam komenci?is la plej varmegaj horoj de l' tago, kiam ili ree levi?is; kaj unuanime ili decidis resti ?i tie ?is la vespero. Post komuna tagman?o, ili denove pliproksimi?is unu al alia; kaj la juna komercisto sin turnis al la plej a?a kaj diris:

"Selim Baru? agrabligis por ni la hiera?an posttagmezon; nu, A?met, ?u anka? vi rakontus al ni ion, a? okazinta?on el via longa vivo, kiu sendube estas ri?a je aventuroj, a? iun belan fabelon?"

A?met silentis dum kelka tempo, kvaza? sendecida, ?u li diros tion a? alion; fine li parolis:

"Karaj amikoj! Fidelaj kamaradoj vi montris vin dum ?i tiu voja?o, kaj anka? Selim meritas mian konfidon. Propran travivita?on mi do sciigos al vi, -- ion, pri kio, en aliaj cirkonstancoj, mi nevolonte parolus, kaj kion mi tre malofte rakontis."

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet