Homepage
Login
Profile
BookClubs
dmBox
Read Ebook: Laŭroj Kolekto de la originalaj verkoj premiitaj en la unua literatura konkurso de La Revuo by Various
Font size:
Background color:
Text color:
Add to tbrJar First Page Next Page
Ebook has 1088 lines and 38795 words, and 22 pages
Esperanto
Kolekto de la Revuo.
LA?ROJ
KOLEKTO DE LA ORIGINALAJ VERKOJ PREMIITAJ
en la
UNUA LITERATURA KONKURSO DE "LA REVUO"
Paris
LIBRAIRIE HACHETTE ET Cie
Tous droits r?serv?s
UNUA PREMIO
LA FILINO DE LA FEINOJ
Esperanta fabelo.
Kvankam ?in montras nenia landkartaro, tamen la lando de la feinoj ekzistas, kiun ofte vizitis ?iuj revemuloj kaj fantaziuloj; ili ja scias, ke ?i estas rava kaj sor?a lando, simila je vastega ?ardeno, kie, la tutan jaron, floradas nekonataj floroj, kreskadas arboj ?iamverdaj, fluadas ar?entaj riveroj kaj pepadas oraj birdoj, kies melodia kanto neniel pensigas pri la verkoj de niaj nuntempaj muzikistoj. Tie, la suno senripoze dis?etas ?ojan radiaron sur la fruktodonan teron, kiu, pluvon ne bezonante, ?iam surportas ri?egajn rikoltojn; tie, facila venteto moderigas la varmon de l' tagastro, konsistigante la sezonojn el printempo ?iama.
Pri la lo?antaro de ?i tiu mirinda lando estas senutile insisti, ?ar, se malkleruloj ankora? trovi?as nekonantaj la landon de la feinoj, ?iu homo, inda je tiu nomo, jam de sia frua infaneco konati?is kun la feinoj, ilin amis, ilin admiris kaj kriis al ili por helpo, okaze de disrevigaj projektoj a? de forflugemaj iluzioj! kaj, kvankam en la fabeloj ili ofte sin ka?as sub la formo de maljunulino a? de ?iba almozulino kun kro?aj nazo kaj mentono, tamen, ?iufoje, kiam oni imagas al si feinon, ?i prezenti?as al la homaj okuloj kiel altkreska kaj eleganta belulino, kun bukla hararo ondanta sur nudaj ?ultroj, kun admirindaj brakoj kaj delikataj manetoj, el kiuj unu sin apogas sur longa ora bastono, kun trena?a diverskolora robo el nepriskribebla ?tofo, tra kies flanka malferma?o eli?as kruroj sendifektaj.
Tiaj anka? ili estas en sia sor?a lando, kaj tiaj ili estis en la tempo, kiam okazis la mirinda aventuro, kiun al vi, karaj legantoj, mi tuj ekrakontos.
Iam, la feinoj estis festintaj la nomtagon de sia re?ino; en ?ia palaco, el lazura marmoro, solena festeno estis ilin kuniginta, kaj la plej strangaj man?a?oj estis alportitaj sur la oran man?otablon: formikaj koroj trapikitaj per abela pikilo kaj kuiritaj sur la flamo de lampiro; ova?o el kulaj ovoj; akrida?o rostita; salato el konvalaj floretoj, k.t.p., k.t.p.. La feinoj la?vole sati?is per tiu malpeza nutra?o, kiu tamen plene sufi?as por tiel delikataj kreita?oj. E?, kiam ili eliris el la palaco por promenadi en la paradizaj ?ardenoj, ili estis iom ebrietaj pro troa trinkado, el floraj kalikoj, de matena roso, likvoro plej ?atata de la feinaro.
Sed, dum la ebrieco malbonigas la homojn, ?i kontra?e dol?igas la koron de la feinoj kaj ilia bonhumorigas. Ili do promenadis la? disaj grupetoj, babiladante pri amaj aferoj, el kio ?iam konsistas la konversacio de la feinoj, kiel anka? de la mortemulinoj.
Subite, a?di?is ekkrieto kaj ia feino, kiu mar?is anta? siaj kunulinoj, ilin alvokis, signodonante, ke ili rapidu:
--Vidu fratinoj,--?i diris al la alkurintinoj,--vidu kion mi ?us ektrovis!
Kaj ?i, mirante, montris infanineton, apena? unutagan, ku?antan sub la folioj de dikega brasiko, kiu estas, kiel scias multaj, naskema legomo.
Scivole kaj jam ameme sin klinis la feinoj al la senkulpa kreita?o, kies viza?o lilia, meze de la verda foliaro, ?ajnis la plej bela el ?iuj floroj de l' sor?a ?ardeno.
La re?ino siavice alproksimi?is, momenton enpensi?is, kaj fine parolis per vo?o pli dol?a ol la kanto de enami?anta turtino:
--?ar ni trovis ?i tiun etulinon en la tago de mia nomfesto, mi volas, ke ?i fari?u la plej bela kaj la plej feli?a el ?iuj estintaj, estantaj kaj estontaj esta?oj! Por tio, ?iu el ni faru al ?i po unu donaco, tiamaniere, ke ?i estu fine provizita je ?iuj eblaj perfekta?oj!
Kaj unu post alia, la feinoj komencis donacadi al la infanineto.
--?i havu,--diris la unua,--okulojn nigrajn kaj vaste fajrajn, kiel tiuj de Hispanino!
--Mi donacas al ?i,--diris la dua,--tian hararon blondan, longan kaj buklori?an, kian oni vidas ?e la Germaninoj!
--?iaj vangoj estu tiel delikataj kiel matura persiko,--aldonis la tria;--?ia frunto paligu la liliojn; ?iaj oreloj similu travideblajn markonketojn; kaj ?ian admirindan kapon, kiel gracia kolono, subportu kolo sendifekta!
Sinsekve la feinoj anta?donis al la estonta belulino la diafanecon de Anglino, la ?armon de Rusino, la brakojn, ?ultrojn kaj bruston de Italino, la elegantecon de Francino, k.t.p., k.t.p..
Laste parolis la re?ino kaj diris:
--?iam restu pura kaj virga nia filino, kaj tamen donu plenan kaj netakseblan feli?on al ?iuj, kiuj enami?os en ?in!
Kaj ?i prenis la etulinon sur siajn brakojn, ?in kisis kaj portis en la palacon, kie ?iuj feinoj la?vice zorgis pri ?ia nutrado, lulado, vartado kaj edukado.
La tagon, kiam la knabino fari?is dek-okjara, la feinoj are kunvenis en salonon de la re?ina palaco kaj, post diversaj paroladoj kaj diskutadoj, decidis, ke ?i devos, dum kelkaj jaroj, voja?adi eksteren, pliperfektigonte tra la mondo sian edukitecon. ?i estis tiam la plej ?arma belulino, kiun oni povas imagi. ?ia korpo superis la plej neripro?indajn ?efverkojn de la antikva kaj nuntempa skulptarto. ?iaj movoj, ?ia irado, ?ia sintenado montri?is nekredeble graciaj, kaj kiam ?i dancis sur la herbaro de l' ?ardenoj, e? la feinoj vane provis ?in imiti; ?i estis altkreska, kun ?ultroj lar?aj kaj mole deklivaj, kun koksoj dol?e kurbaj kiel artoplena amforo; sub admirinda brusto, ?ia talio tiom mallar?i?is, ke ?in ?i preska? povus zoni per sia ?irka?kolo! Oni apena? komprenis, kiel povas ?in porti tiaj malgrandaj piedoj, kaj oni ekmiregis konstatante, ke ?iaj manetoj havas nekredeblan forton. Priskribi ?ian viza?on estus entrepreno malfacila! Anta? ?io oni rimarkis nigrajn okulojn, akre kontrastantajn orajn brovojn kaj ri?egan hararon, en kiu kunmiksi?is ?iuj plej diversaj nuancoj de l' blondeco: grengarba flavo, sunradia oro, ka?tana helbruno kaj kupra ru?o. Nenia perlo atingis la blankecon de ?iaj dentoj, nenia rubeno la ru?econ de ?iaj lipoj, nenia kamelio la delikatecon de ?ia ha?to!
Ni ne forgesu aldoni, ke kompreneble ?i posedis ?iujn plej ?atindajn ecojn de l' koro, de l' spirito kaj de l' karaktero.
Resume, ?i estis la plej admirinda el ?iuj vivantaj kreita?oj. Nur oni povis ripro?i al ?i iom da strangeco, pro tiom da kontra?aj bela?oj kunigitaj sur ?iaj korpo kaj viza?o.
?ar estis decidite, ke ?i bezonas voja?adi kaj konati?i kun la homoj, iun tagon, akompanata de unu el la feinoj, kiu prenis sur sin la formon de respektinda onklino, la junulino ploregante adia?is la tutan feinaron. Amba? migrontinoj suriris la flugilojn de grandega drako, kiu nevidite ilin transportis Rusujon.
La unuan fojon, kiam ?i aperis en balo, ?iuj ekmiregis, vidante tiel belan kaj strangan fra?linon. Sed balda? la impreso pri strangeco superis la impreson pri beleco. Kelke da virinoj komencis ?aluze rideti; pro flatemo ilin imitis junuloj, kaj iom post iom ekleveti?is malla?ta murmurado:
--?u vi vidas?... Kio estas tio ?i?... Tiaj lar?aj ?ultroj kun tia maldika talio!... Kaj kia brusto!... Tiel vaste nigraj okuloj kun blonda hararo!... Blonda?... Tute ne, ru?a! Ne! flava... ne! helbruna!... ?i estas tro altkreska!... ?iaj movi?oj estas malkonvene flekseblaj!... El kie ?i venas?... Kiu ?in konas?.. k.t.p., k.t.p..
La murmureto plila?ti?adis, ?is ?i fari?is malla?da bruego.
Nur kelkaj seriozuloj, impresitaj de tia neniam vidita beleco, provis kontra?batali la atakantojn; ilin oni tiel mokis kiel ?in mem; ilin oni nomis stranguloj, fantaziuloj, aparti?emuloj, k.t.p.... La mokadon, la ripro?ojn, la mal?aton ili elportis kura?e, senlace rebatis ?iujn malla?dojn de la enviuloj, kaj, ?ar la fra?lino estis ilin unufoje rigardinta per siaj sor?aj okuloj, ili tuj enami?is en ?in kaj de tiam sin sentis plene feli?aj!
Tagon post tago, ali?is al tiu malgranda kerno novaj admirantoj logitaj de la nekonata belulino; sed la plimulto da?rigis mal?ati ?ian belecon kaj ridi je ?iaj senegalaj ecoj.
Same okazis en Svedujo, en Norvegujo, en Danujo sinsekve vizititaj de la junulino. Kelke da fervoraj amantoj; multe da insultantaj malamikoj.
Tiam ?i kaj ?ia akompanantino decidis iri Francujon, kies anoj, oni diras, tre ?atas la belajn virinojn. Efektive, en tiu lando estis al ?i pli bone. Kompreneble, multaj ankora? ridis je ?ia strangeco, multaj ?in mokis kaj e? rifuzis ?in ekrigardi; sed ?ar la plej famaj eminentuloj en Parizo kaj en aliaj gravaj urboj interesi?is pri ?i, la?te proklamis ?ian belegecon kaj al ?i kantadis la?dojn, iom post iom la popolamaso, kiel kutime, ekiris sur la vojon montritan de ?iaj kondukantoj. En ?iuj partoj de la lando, homoj ?iurangaj konati?is kun la filino de la feinoj, kaj ?in amis. Plej strange estas, ke nenia ?aluzeco ekzistis inter la ?iam pli kaj pli multaj amantoj de la junulino. Kontra?e, tuj kiam iu viro eksentis amegon al ?i, li tuj kuris al siaj amikoj dirante:
--?u vi konas la okan mirinda?on de l' mondo? Kia belulino! Kaj tiel ?arme stranga! Rapidu konati?i kun ?i! Vi, kiel mi mem, ?in amos kaj via feli?o estos nepriskribebla!
Kaj ja tiel okazis....
La famo pri la filino de la feinoj transflugis la landlimojn de Francujo; ?i dissemi?is, disvasti?is ?iuflanken, kaj tia scivolemo ?ie veki?is, ke tiama poeto ?in esprimis ekkriante: <
Tial Anglujo, Germanujo, Italujo, Hispanujo, e? la plej malproksimaj landoj, siavice venigis al si la ?armulinon kaj ?ojis ?in akceptinte, ?ar ?iu popolo malkovris en ?i la bela?ojn, kiujn ?i plej multe ?atas kaj kiujn ?i kutimas admiri ?e siaj aninoj.
Pasis kelke da jaroj kaj la venko de la belega fra?lino ?iutage plikredebli?is. ?iutage malplii?is la nombro de ?iaj mal?atantoj; ?iutage multobli?is la nombro de ?iaj admirantoj; kaj sciigoj pri ?ia sukceso, per flugiloj de facila vento, alvenis en la landon de la feinoj, kiuj kune ?ojadis kaj sin reciproke gratulis.
Fine venis la tago de l' triumfo!
Add to tbrJar First Page Next Page