Read Ebook: Laŭroj Kolekto de la originalaj verkoj premiitaj en la unua literatura konkurso de La Revuo by Various

Font size: 10 px 15 px 20 px 25 px 30 px 35 px

Background color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Text color: BlackWhiteGrayLight GrayDark GrayDim Gray

Apply/Save settings

Ebook has 1088 lines and 38795 words, and 22 pages

Fine venis la tago de l' triumfo!

Kelkaj el la plej fervoraj amantoj de la belulino iam decidis, ke ili ?in venigos en iun difinotan lokon, kie ili solene ?in festos, gloros, amindumos kaj precipe dankos pro la feli?o, kiun ili de ?i ricevis!

La afero okazis en malgranda apudmara urbeto kaj estis tia triumfo por la fra?lino kaj tia ?ojigo por ?iaj amantoj, ke ili neniam forgesos la neforgeseblan semajnon pasigitan en Bulonjo-?e-maro!

Kompreneble el ?iuj landoj anta?e vizititaj de la ?armulino estis alvenintaj ?iaj unuaj kaj ?iam fidelaj admirantoj, kaj la bela amatino senprefere sin montris same afabla, dol?a kaj dankema al ?iuj siaj amikoj novaj a? malnovaj, junaj a? maljunaj, ri?aj a? malri?aj, belaj a? malbelaj. Cetere, pro la ricevita ?ojo, ?iuj estis junaj, kaj ri?aj, kaj belaj!

Sed ju pli granda estas feli?o, des pli ?i postlasas en la homaj koroj deziron pri renovigo. Tro bela estas la filino de la feinoj, por ke unusemajna amindumado povu por ?iam kontentigi ?iajn amegantojn. Ili do decidis, ke la festo rekomenci?os, kaj, anta? kelkaj monatoj, ?i rekomenci?is en Svisujo.

Anta? dek-na? jarcentoj, tri re?oj orientaj, portantaj oron, aromon kaj mirhon, mar?adis tra senlimaj dezertoj, celante malgrandan urbon; tien anka?, sur alia vojo, iradis pa?tistoj pelante anta?en siajn multenombrajn brutarojn; kaj ?ies okuloj avide rigardis radiantan stelon, kiu montris al ili la vojon al nova estonteco!

Tiel same, vidu! El ?iuj partoj de l' terglobo, homoj ?iunaciaj, ?iurangaj, ?iua?aj, sur cento da diversaj vojoj, rapidas al malgranda E?ropa lando, kaj ?ies okuloj avide rigardas verdan steleton, kiu montras al ili la vojon al nova estonteco!

?enevo! ?enevo! En la koro de la filino de l' feinoj, en la koro de ?iuj ?iaj amantoj, tiu ?i nomo por ?iam estas enskribita, flanke de l' vorto Bulonjo!

Sub suno origanta la supron de l' majesta montaro kaj rebrilanta en la senmova spegulo de l' lazura lago, sep tagojn triumfis la belulino, sep tagojn ?in adoris ?iaj anoj feli?egaj, sep tagojn ?i disver?is sur ilin la fajron de siaj sor?aj okuloj, la mielon de sia dol?a parolo, sep tagojn, kiuj forflugis kiel sep minutoj!

?iam pli kaj pli multenombraj estas kaj estos la amantoj de la belulino; kaj, ?ar pro sia amo al ?i, pro influo de ?iaj admirindaj ecoj, ili fari?as pli bonaj, pli frataj, pli pacemaj kaj pli inteligentaj ol la malmultaj skeptikuloj, kiuj kontra?staras ankora?, la feinoj, vidante, kian bonon ilia filino alportis en la mondon kaj ?ojante pro sia filinigo, unu lastan fojon are kunvenis en la palacon de la re?ino kaj decidis, ke la juneco, la beleco kaj ?iuj ecoj de la fra?lino da?rados eterne, ke ?i neniam difekti?os, neniam maljuni?os, unuvorte ?iam restos sama por la ?ojo kaj feli?o de la enami?inta homaro!

Ren? Artigues.

PIEDNOTO:

En Francujo, kiam infano demandas siajn gepatrojn pri sia naski?o, ili kutime respondas, ke ?i estas trovita sub brasiko.

DUA PREMIO

LA KRISTOFIGURO DE LA LUMO

Rakonto.

La pre?ejtura horlo?o estis ?us elbatinta la dek-duan noktan horon. Densa mallumo ?ie regis en la Kastiluja urbeto A..., ku?anta apud malgranda rivero, kies akvofluado sen?ese, kadence kaj iom malakre murmurbruetis en tiu vintra, frosta kaj senluna nokto. De tempo al tempo blovetis malvarma vento, sed tiel dol?e kaj senbrue, kvaza? timante per sia frapetsono elveki la profunde dormantan lo?antaron de la kvieta urbeto. Kaj nur malofte tra la aero a?di?is la timiga helkrio de ia noktevigla birdo, okaze sencele preterfluganta.

La ?efa strato de la urbeto sin montris silenta kaj senhoma; longa, tre longa ?i ja estis, sed mallar?a, malebena kaj tordolinia, kvaza? silka rubando, kiu senorde disvolvita ku?as sur kudrotablo, anta? ol ornami per siaj rondetoj, turni?oj kaj bandetoj la belan festveston de ia ankora? pli bela junfra?lino.

Apena? estis trasoninta la lasta bato de meznokta horo, kiam sur la ?efstrato senbrue aperis preska?glite pa?anta viro, tre modeste vestita kaj havanta ?irka?e dudek jarojn. Atinginte la lokon, kie staris la Kristofiguro, li haltis, genufleksis krucsignofarante kaj anstata? da?rigi sian rektiradon, li turnis sin maldekstren kaj per la fingrostetoj de sia mano malforte frapis al alta surterstaranta kradofenestro.

La frapeto ne bezonis ripeti?on, ?ar la fenestro tuj malfermeti?is, kaj el interne sin montris juna kaj gracia knabino, kiu afable ridetis al la ?usalveninto.

--Kiom vi malfruis hodia?,--?i ripro?ete ekparolis,--jam elsonis la meznokta horo, kaj mi komencis timi, ke vi ne venos.

--Kial ne veni, karega Eloizeto?--respondis li per amdol?a malla?ta vo?o.--?u estus eble al mi kviete dormi ne ?us vidinte mian ?arman amatinon? Tute ne, neeble. Nur anta? kelkaj horoj, mi sidis apud vi, kiel ?iuvespere; mi iom kun vi parolis kaj multe kun viaj gepatroj, tiuj bonkoraj personoj, kiuj konsentas pri nia amo kaj permesas, ke mi al vi faru ?iuvesperan viziteton; kaj tamen, mi koravidis tiun ?i revidon, por paroli kun vi sen alestantoj; ?ajnas al mi, ke nun viaj amvortoj estas pli karesaj kaj delikataj, via vo?o pli dol?esona, viaj okuloj pli ensor?rigardaj, via viza?o pli bela kaj ?arma; mi ja figuras al mi, ke vi, kun mi tutsola, estas pli mia, ol anta?e, ke via amo estas pli varma, kaj ?ial tiuj ?i intimaj interparoletoj estas por mi la plej feli?aj momentoj de mia vivo.

--Anka? por mi ili ja estas; sed vi, senkorulo, venis hodia? pli malfrue, ol kutime, kaj mi preska? mortis de senpacienco kaj mal?ojo.

--Pardonu, mia plej kara, sed tio ne estas mia kulpo. Mi akurate estis elirinta el mia domo por veni al vi, kaj trovi?is je kelkaj pa?oj de via fenestro, kiam ia kavaliro kun glavo kaj viza?on ka?anta mantelo eniris tiun ?i straton. Tuj mi haltis kaj min ka?is en ian pordosojlon atendante, ke li balda? foriros, sed beda?rinde la kavaliro komencis promeni kaj repromeni anta? la domo de Don Diego de Gevara, kaj, ?ar tiamaniere li pasigis duonhoron, mi devis tial prokrasti mian alvenon, atentante vian ripetitan admonon, ke ni plej zorge evitu esti vidataj de ia preteriranto.

--Kaj vi plej sa?e faris, mia Jo?jo. Vi ne povas imagi, kia terura timego min kaptas, dum mi vin a?das ?e la fenestro. Ho, se miaj gepatroj ekscius, ke mi estas sufi?e malsa?a por resti apud vi en horo tiel malfrua! Ili sendube indignus, min akre ripro?egus; kaj, se la najbaroj povus ion suspekti, kiom da murmuroj, malicaj rimarkoj, e? kalumnioj pri mia honesta konduto de virino! Kelkajn fojojn mi diris al vi ?i tion, penante min eltiri el viaj logaj karesvortoj: ?iam la koro venkis la prudenton, amo superregis singardon: sed jen hodia? estos la lasta nokto....

--Ho, ne estu kruela, mia an?elo! ?u pro infana timo ni devas ja senigi nin je plej rava feli?o? E? se viaj gepatroj ekscius pri tiuj noktaj interparoloj, ili komence koleretus, sed poste al ni pardonus tian naturan faron, kiun naskas la fervoreco de nia amo: ili estas tre konvinkitaj, ke mi vin amas ?is frenezo kaj honeste celas fari?i via edzo. Cetere, restu trankvila, la strato estas malluma kaj neniu nin vidos. Tiu Kristofiguro estas nia sola atestanto, kaj ?i ne nin denuncos; mi plej fervore pre?as al ?i ?iuhore, ke ?i protektu nian amon, kaj kredu al mi, ?i ne ?esos nin gardi kaj defendi, vidante la purecon de nia korinklino kaj la senkulpecon de niaj deziroj.

--Anka? mi havas al ?i grandan konfidon, sed mia timo ne estas senka?za. Vi ja scias, ke en tiu angula domo de la apuda strato, lo?as jam de unu monato Don Diego de Gevara. Lia filino Donja Izabelo estas famkonata pro sia belegeco, kaj multaj kavaliroj ?in amindumas. ?ia patro devigas ?in ?iam resti hejme, kaj nur ?iudiman?e ?i iras en pre?ejon a?di meson. Tial ne estas malfacile anta?vidi, ke fine ?i akceptos ies amon, kaj, por paroli kun sia amato, ?i lin atendos nokte, kiel mi mem faras. Tiam niaj interparoloj estos neeblaj.

--Mi konfesas, ke via penso iras tre anta?en, bela Eloizeto. Lasu min, almena? ?is tiam, ?ui tiun senkomparan feli?on, kaj ne parolu plu pri tio. Mi havas por raporti al vi ian gravan sciigon, kiu tre rilatas al nia amo. ?i estas plej ?ojiga nova?o, kiun vi sendube ne divenos.

--Certe mi ne divenos, sed raportu al mi tuj.... Mi brulas pro la deziro tion ekscii kaj estas pendanta de viaj lipoj.

--Pla?u al Dio, ke tio estu vera! Havi vin pendantan de miaj lipoj!... Mi ja certigas, ke vi de ili ne falus.

--Ho, malspritulo, kiel vi moketas miajn vortojn. Rakontu al mi, mi petas, mi estas senpaciencega, mia koro.

--Mi faros ?in, sed kun kondi?o, ke....

--Kondi?on ankora?! ?u eble, ke mi morga? vin atendu ?i tie?.... Konsentite, sed rapidu.

--Mia kondi?o estas alio pli facile efektivigebla.

--Bone, mi konsentas do: vi tuj raportu.

--?u vi ne pentos poste?

--Ne, tute ne, mi plenumos mian promeson, se nur vi tuj ekdiros.

--Dankon, Eloinjo! Mi rapidos: unu el miaj parencoj, fra?lo tre ri?a kaj maljuna, kiu lo?as ekster Hispanujo, decidis ?i tien veni por pasigi kelkan tempon kun mia familio. Sciigita, ke mi havas fian?inon kaj varmege ?in amas, li proponis ?eesti la edzi?on kaj aran?i la feston, kondi?e, ke ?i okazos balda?--dum li tie ?i restos--kaj ke li donacos al la gefian?oj belan doton. Morga? mem mi tion transsciigos al viaj gepatroj, kaj, se ili konsentos, vi estos balda? mia edzino kaj mi ne bezonos trafrosti?i por resti apud vi ?iunokte.

--Ho kiel bela surprizo, mia Jo?jo! ?u tio estas vera? Mi sentas min la plej feli?a....

--Jes, tre vera, mia bela: kaj nun plenumu la promeson.

--Volonte! Vi nur diru, kio....

?i ne povis da?rigi: oni tiam a?dis pa?adon sur la strato de iu alproksimi?anta kaj Eloizo kun timego fermis tuj la fenestron, dirante al sia fian?o per karesa vo?o: <>

Jozefo malgaje ekmar?is, transpasis la stratan angulon kaj ien sin ka?is. Pense li malbenis la ?enulon, kiu interrompis lian interparolon en la plej interesa momento. Profitante la mallumon de la strato, li atendis kun espero revidi ankora? sian fian?inon, tuj kiam malproksimi?os la preteriranto.

?i estis altkreska kavaliro kun bela sinteni?o, eleganta mantelo kaj granda ?apelo. Alveninte anta? la domon de don Diego de Gevara, li haltis, ekfajfis kaj atendis. La dekstra malalta balkono de la domo malfermi?is kaj aperis belega virino kun blanka vesto.

--Tre kura?a vi estas, Don Juan,--?i sensalute ekdiris.--Ne sufi?is, ke vi min amindumis dum mia lo?ado en la ?efurbo. Vi e? venas ?i tien por da?rigi vian aman persekuton. ?u eble vi ne scias, ke mia patro proponis min, kiel edzinon, al Don Henriko de Mendoza, ke mi devas obei al li kaj sekve, ke nenia espero restas jam al nia amo?

--Jes, mi ?ion scias kaj mi tro amas vin por ?in akcepti. Granda estas la potenco de patro, sed ?i nur devas helpi al la feli?o de gefiloj. Edzinigi vin kun neamata viro, tio ja estas malfeli?igi vin por ?iam kaj obeante al via patro senkontra?stare, vi montras tute klare, ke via amo al mi ne estas tiel varma, kiel vi ?uris iam.

--Ho, Don Juan, ne aldonu vian ripro?on al mia malfeli?o. ?u vi povas ankora? dubi pri mia amo? ?u, atendante vin ?i tie, mi ne pruvas al vi plej elokvente la blindecon de mia pasio?

--Pardonu, pardonu, mia aminda. Mia ?agreno estas la ka?zo, ke mi vin ofendis. Sed kial vi ne konfesas al via patro, ke vi malamas Don Henrikon, kaj ke, edzini?inte kun li, vi estos malfeli?a? Per sen?esa petado vi sukcesus nuligi lian decidon.

--Tio beda?rinde ne helpos, Don Juan: mi sufi?e konas la karakteron de mia patro. Li donis sian vorton de honoro, kaj e? se tiu edzi?o estus por mi mortiga, li ne ?an?us sian decidon.

--Ho tirana krueleco! Sed tio estas neebla, Donja Izabelo. Kiel mi povus perdi vin por ?iam? Preferinda estus la morto mil fojojn! A?skultu kaj min kompatu: nur unu vojo povas konduki nin al feli?o. Forkuru kun mi, mia an?elo. Ni tuj edzi?os sekrete kaj venos peti la pardonon de via patro. Li ne rifuzos tiam....

--Sufi?e, Don Juan, sufi?e: ne logu min per viaj flamaj vortoj. Mian devon mi tre bone konas kaj neniam konsentos fari malvirta?on. Ne, tute ne: mi estos plej malfeli?a, sed ne ripro?ita pro ia malhonora?o. Forgesu min, kaj ne....

Share on: WhatsApp @Hash Facebook Tweet