: Ibrahim Pasha: Grand Vizir of Suleiman the Magnificent by Jenkins Hester Donaldson - Ibrahim Pasa 1493?-1536

@FreeBooks

Posted in: #FreeBooks #FreeBooksIndia #FreeBooksApp #gg

Vote Up Vote Down   0 Reactions

Login to give Reaction!

DE ZONDERLINGE AVONTUREN VAN "ZIJNE EXCELLENTIE DE GENERAAL"

Door

M.J. BRUSSE

Bewerkt uit de rubriek ONDER DE MENSCHEN in de Nieuwe Rotterdamsche Courant

Een vriend van mij, een kunstschilder, had Racier als model genomen, vooral om z'n merkwaardigen dweperskop. Een mager-verhongerde zwerver; dreigend lang in z'n op den draad verschooierde pool, die 'm over de voeten sleepte. Maar toch droeg hij dien armzaligen dallesdekker met Don Quichottige statie. Daarboven hield hij het hoofd altijd even achterover in den nek, keek je zoo uitdagend van onderop aan, en wonderlijk uit de hoogte. Een trotsche, fanatiek hatende martelaarsfacie, ziekelijk wit in de rosse harigheid die tot een puntbaard verliep, en onder iedere emotie gloei?rig blozend. Dan was 't of hij koorts had; z'n lichtbruine oogen vonkelden in de innig zwakke donkere rimpeltjes-randen. Geagiteerd frunnikten z'n fijne handen de snorre-punten omhoog, met bevende vingers ... Maar meteen liet hij zich in den leunstoel wat dieper teruggaan; een stille glimlach berustigde zijn gezicht, en dan zag hij je goedig aan, alsof die wereldsche zaken toch eigenlijk te onbeduidend waren, om je druk over te maken.

"Nog drie jaar de bajes in ... en 't is met mijn ommers gedaan. Het 't grootkappetaal weer z'n zin ... Als die poot nou maar niet zoo schrikkelijk zeer deed."

Daar sukkelde hij nu al mee, zoolang ie uit de gevangenis ontslagen was. Dien eersten dag had de drukte op straat 'm duizelig gemaakt. 't Geschreeuw van den sleeper had ie niet gehoord, en het wiel was 'm over z'n wreef gegaan. 't Wou niet genezen. En dokters vertrouwde hij niet: waren allegaar in dienst van den rijkdom. Kon ie geen dankie tegen spelen. Maar v??r hij naar 't atelier ging om te poseeren, strompelde hij, dreigend lang in z'n slepende zwerversjas, de Maas langs, naar een plek waar nog geen kaaimuur was, en hield daar z'n verbrijzelden voet in 't water van de rivier, dat bij vloed immers een magische geneeskracht moet hebben. De heele seance door lag die wonde extremiteit bloot op z'n andere knie gekruist, streelde hij er troetelend langs, tot de twee uur weer om waren. Dan wond hij er de gore lappen zorgzaam om, bond de slof er onder, en rechtop meesleepend z'n leed als een martelaar, schreed hij terug naar de slaapstee, waar hij met spottenden eerbied "Generaal" werd genoemd.--"Zijne Excellentie de Generaal"--zoo presenteerde hij bij voorkeur zich zelf met een even ironischen ernst; wat zielig geworden herinnering aan zijn groote dagen!

"Racier is wel de wonderlijkste kerel, dien 'k ooit als model heb gehad: een prinselijk fantast, kinderlijk dweper, soms zoo zacht als een lammetje in de Mei en dan weer ineens met bevliegingen van anarchistische bommengooierij. Hij is me nu onder 't werken door z'n leven aan 't vertellen. Da's ??n eindelooze reeks van de zonderlingste oplichterijen met telkens langere pauzes in de gevangenis. En 't komt allemaal uit een soort hoogmoedswaan voort. Want ik zie er volkomen een modernen Don Quichot in ... Je moet eens komen luisteren. Hij beweert Franschman, gevluchte Communard te wezen. Dat hij zelf de lont in het kruit heeft gestoken! Enfin, loop eens aan."

Toen op dien morgen ben ik er op 't atelier bij komen zitten. De schilder stond aan z'n ezel te schetsen; in een luien stoel zat de schooier voornaam achterover geleund, den misvormden bloederigen voet op z'n schoot, 't fanatieke gezicht sterk belicht onderuit, dat 't wel treffend klassiek aandeed, als een apostel op een of andere primitieve schilderij.

Hij was z?? in de herinnering aan z'n eerste oplichters-"rol" verdiept, dat hij mij niet merkte en voortredeneerde:

"Zie je, toe was 'k dus ontslage as misdadiger van 't miletairisme; maar er kleefde nog geen vlekkie op me naam as burger: wat 't miletaire betreft gaat ommers 't ceviele niet an ... Maar nou komt me eerste misdaad; wel zoo groot niet ... toch is tie mooi. En er komt van 't kappitalisme in te pas--snap je?--da's juist 't mooie. Van de ouderdom af van 17 jare ben ik altijd de grooste tegestander van 't kappitaal geweest ... Da's me zenuwe ... Me moederskwaal. Heb je niet opgemerkt, da'k altijd na die deur kijkt? Nou heb 'k momenteel toch niks op me gewete ... anders liep 'k niet op straat, h?? Maar die omstandighede komme erbij, dan weet je niet waar je heen mot en je ziet dat rijke tuig ?te ...

"Was d?t niet 't geval, dan was ik tot hede toe altijd nog fatsoendelijk man, en door me capaciteite--'k spreek ?lle tale,--nou al lang gepensionneerd eerste-luitenant. Want, zie je, a'k honger heb, kruip ik in die krotjes op de Schiedamschedijk, waar die vreemde zeelui komme; 'k bied ze me potlooje an, me kenijntjes, en spreek ze in d'r moers taal toe. Dat trekt, en dat geeft. Of 'k krijg altemet 's 'n toeval op de stoep van 'n rijk restaurant--Overiges zet 'k 't menschdom heelegaar an kant, as athe?st zijnde ... tot in me niere. Dar! 'k Was nog geen twintig jaar oud, da'k tege mijn pa zei: Mon p?re, le temps viendra, dat 't kappitaal de riksdaalders met schoppe uit raam smijt, maar dan zal 't te laat zijn. Trop tard ...

Free books android app tbrJar TBR JAR Read Free books online gutenberg

(0)

Login to post a comment!